Déi 2 Déieren déi an der Bibel geschwat hunn
Reina-Valera 1960 (RVR1960)
1. D'Schlaang. Genesis 3
1 Awer d'Schlang war lëschteg, méi wéi all d'Déieren vum Feld, dee Jehova Gott gemaach huet, déi zu der Fra gesot hunn: Conque Gott huet Iech gesot: Iess net vun all Bam vum Gaart?
2 An d'Fra huet der Schlang geäntwert: Vun der Fruucht vun de Beem vum Gaart kënne mir iessen;
3 Awer vun der Uebst vum Bam, deen an der Mëtt vum Gaart ass, huet Gott gesot: Dir däerf et net iessen, an et net beréieren, fir datt Dir net stierft.
4 Dunn huet d'Schlang der Fra gesot: Du stierfs net;
5 Awer Gott weess datt den Dag wou Dir vun him iesst, Är Aen opgemaach ginn, an Dir wäert wéi Gott sinn, gutt a Béis wëssen.
6 An d'Fra huet gesinn datt de Bam gutt war fir z'iessen an datt et d'Ae gefält an e begeeschterte Bam fir d'Wäisheet z'erreechen, an hien huet seng Uebst ofgeholl, an huet giess, an huet och hire Mann ginn, dee genoss huet wéi hirem.
7 Dunn hunn hir Aen opgemaach, a si woussten datt se plakeg waren; Duerno hunn se Figeblieder gebitzt a Schürze gemaach.
8 A si hunn d'Stëmm vum Jehova Gott héieren, deen am Gaart wandert, an der Loft vum Dag, an de Mann a seng Fra hu sech virun der Präsenz vum Jehova Gott ënner de Beem vum Gaart verstoppt.
9 Awer den Jehova Gott huet de Mënsch geruff a sot: Wou sidd Dir?
10 An hie sot: Ech hunn Är Stëmm am Gaart héieren, an ech hat Angscht, well ech plakeg war, an ech hu mech verstoppt
11 A Gott sot zu him: Wien huet Iech geléiert datt Dir plakeg sidd? Hutt Dir vum Bam giess, deen ech Iech geschéckt hunn net ze iessen?
12 An de Mann sot D'Fra, déi Dir mir als Begleeder ginn hutt, huet mir de Bam ginn, an ech hunn giess.
13 Dunn huet den Jehova Gott zu der Fra gesot: Wat hues du gemaach? An d'Fra sot: D'Schlaang huet mech täuscht, an ech hunn giess.
14 An den Jehova Gott sot zu der Schlang: Well Dir dëst gemaach hutt, sidd Dir verflucht ënner all den Déieren an ënner all den Déieren vum Feld; op Ärer Këscht gitt Dir zu Fouss, a Stëbs wäert Dir all Dag vun Ärem Liewen iessen.
2. Den Aarsch vum Bileam. Zuelen 22. 21-40
27 A wéi den Iesel den Engel vum Här gesinn huet, huet hie sech ënner Bileam geluecht; an de Bileam gouf rosen an huet den Iesel mat engem Bengel geschloen.
28 Dunn huet den Jehova säi Mond fir den Iesel opgemaach, dee gesot huet zum Bileam: Wat hunn ech dir gemaach, datt s du mech dräimol geschloen hues?
29 A sot de Bileäm zum Iesel, well s du mech bespot hues. Ech wënschen ech hätt e Schwert a menger Hand, dat dech elo ëmbréngt!
30 An den Iesel sot zu Bileam: Sinn ech net Ären Iesel? Dir hutt op mech gefuer well Dir mech bis dësen Dag hutt; Hunn ech dat fréier mat Iech gemaach? An hien huet geäntwert: Nee.
31 Dunn huet de Jehova dem Bileam seng Ae opgemaach an huet den Engel vum Jehova gesinn, deen op der Strooss war a säi plakegt Schwäert an der Hand hat. An de Bileam huet sech gebéit a sech iwwer säi Gesiicht gebéit.
32 An den Engel vum Här sot zu him: Firwat hutt Dir Ären Iesel dës Dräimol geschloen? Kuckt, ech sinn erausgaang fir Iech ze widderstoen well Äre Wee pervers virun mir ass.
33 Den Iesel huet mech gesinn an ass dräimol vu mir ewechgedréint, a wann hien net vu mir ofgewiesselt wier, géif ech dech och elo ëmbréngen, a si géif hatt lieweg loossen.
Inhalter